badzio wrote:
> Patrze, patrze a tu Jasek porozsypywal nastepujace haczki:
>
>>> 2. Czasem bywa tak, że pewnych granic nie chce przekraczać dyrektor
>>> działu, np. ze względu na swoje braki kompetencyjne, czy bariery
>>> umysłowe (tj. pomimo chęci nie potrafi zrozumieć czegoś wysoce
>>> abstrakcyjnego). Wówczas jest wybór: dział/firma zarobi więcej, ale
>>> dyrektor będzie musiał odejść, lub dział/firma zarobi mniej, a
>>> dyrektor pozostanie na stanowisku i nikt nie będzie nawet niczego
>>> podejrzewał (a jeśli nawet, to nie w tym kierunku, co trzeba).
>>> Pytanie retoryczne: jak zachowa się świadomy tej sytuacji dyrektor?
>>
>>
>> Piszesz o patologiach.
>
>
> W Polsce to nie sa patologie. Moja zona ma doktorat, szukajac pracy
> czesto slyszala teksty typu 'doktor? o nie, wie Pani, my to szukamy co
> najwyzej magistrow a najlepiej technikow. Z takim wyksztalceniem to
> prosze szukac na uczelniach i w instytutach naukowych'
>

W sumie jest w tym troche racji. Zrobienie doktoratu - ktore wymaga
znaczacej inwestycji czasu i wysilku i opoznienia wejscia na rynek
pracy, zyjac przy tym na marnym stypendium powinno byc inwestycja
sensowna i z zalozenia ktos taki planuje albo dalsza kariere naukowa na
uczelni, albo w miejscach, gdzie doktorat jest potrzebny lub pozadany,
jak centra badawczo-rozwojowe. Inaczej sie rodzi zasadne pytanie o plany
zyciowe i rozsadek, a w przeciwienstwie do decyzji o studiach/kierunku
studiow, decyzje o robieniu doktoratu podejmuje sie w wieku, gdy
czlowiek jest juz w pelni dojrzaly.

Nie jest to rzecz wylacznie polska. W innych krajach, o ile
magistra/licencjata w wiekszosci przypadkow sie przyjmie na stanowiska,
gdzie by wystarczyl technik czy maturzysta, to doktor szukajacy pracy
ponizej kwalifikacji tez jest traktowany jako zjawisko podejrzane.

I.
--
http://nz.pasnik.pl - Nowa Zelandia
http://blog.pasnik.pl