Ogólnie na grupie panuje przekonanie iż praca jest nie w zawodzie i nie taka
jaką byśmy chcieli wykonywać ale jest.
I tu pytanie pierwsze związane z narzekaniem na jakość pracowników:
Jak chcecie ludzie mieć dobrych, kompetentnych i znających się na robocie
pracowników jeśli pracować mają w zupełnie innym niż swój zawodzie. Ale sami
gromicie to nieroby robić im się nie chce.

Pytanie drugie dotyczy stosunku ludzi do pracy. Czy musi ona być sensem
życia? Czy ktoś kto nie chce harować 24 godziny na dobę nie może być
wartościowym człowiekiem?? - czasem odnoszę takie wrażenie z waszych
wypowiedzi.

Parę wątków wcześniej pisze się iż ci co nie pracowali w czasie studiów czy
w szkole średnie są sami sobie winni temu iż pracy nie mają ale wydaje mi
się to jakąś bzdurą. Myśląc w tym kierunku każemy dzieciakom ze szkoły
średniej zdobywać doświadczenie zawodowe. I co osiągniemy: jeszcze lepszych
niewolników (w imię ideału "pracy" lub pana który dawno odszedł - to dla
tych bardziej nawiedzonych :)) robotników nie potrafiących cieszyć się z
życia. Czy tego chcemy dla naszych dzieci aby zapierniczały więcej od nas
próbując żyć na jakimś tam poziomie?

Wiem iż z tych ludzi, którzy mają wpływ bezpośredni na to co się dzieje
raczej nikt nie czyta tej grupy ale może przynajmniej te nowsze pokolenia
jakoś potrafią odszukać w sobie normalność. Jeśli tym obok nas będzie
lepiej to i nam się lepiej będzie żyło.
Ktoś już kiedyś powiedział: pieniądze szczęścia nie dają i miał rację (i nie
chodzi tu o to aby ich nie zarabiać)

Pozdrawiam
PawełW.