Jotte wrote:

> skali kraju, ale i w poszczególnych dziedzinach zawodowych. W sytuacji
> permanentnego braku pracy/zatrudnienia jakakolwiek motywacja jest
> zbędna, bo jej rolę pełni konieczność zdobycia środków utrzymania.

Tu zgoda.

Kiedy
> zaś zapotrzebowanie na pracowników przekracza ich liczbę, motywacja
> finansowa stanie się głównym czynnikiem ich pozyskania. Dopiero przy
> równowadze praca-popyt, oczekiwania-płaca można oczekiwać wzrostu
> znaczenia innych motywatorów. To tak ogólnie, w poszczególnych
> przypadkach może być zawsze nieco inaczej.

IMHO jest troche inaczej. Sytuacja niedoboru pracownikow powoduje
oczywiscie wzrost plac, ale dla kazdego zawodu ten wzrost plac
zatrzymuje sie na pewnym poziomie wyznaczonym tym, ile pracownik jest w
stanie wypracowac zysku. Np. zawody uslugowe maja fizyczne granice tego,
ilu klientow jest sie w stanie dziennie obsluzyc. Nawet najbardziej
rozpaczliwie potrzebujaca pracownika firma nie zaplaci mu wiecej, niz on
jej przynosi zyskow, bo doplacanie do posiadania pracownika dla samej
przyjemnosci posiadania pracownika nie zdarza sie nawet w gospodarkach
majacych niedobor pracownikow. Tak wiec przy stalym niedoborze sily
roboczej pensje dla poszczegolnych zawodow stabilizuja sie na wysokim
poziomie, ktorego nie ma juz sensu przebijac, bo to sie wtedy przestaje
oplacac. Chetny podjac prace kandydat na pracownika ma w takiej sytuacji
z reguly kilka ofert ze zblizona i rownie zachecajaca placa. I to
wlasnie wtedy niematerialne korzysci z pracy, czyli te jak je nazywasz
"inne motywatory" zaczynaja miec wielkie znaczenie, motywacja finansowa
wobec stabilizacji plac schodzi na dalszy plan - moze byc motywacja
finansowa do podjecia pracy w ogole, ale nie do podjecia pracy w tej
akurat firmie, bo inne oferuja mniej wiecej tyle samo.

I.

--
Posted via a free Usenet account from http://www.teranews.com