vertret wrote:


> Mój pierwszy szef powiedział, że ludzie topóty są nieszczęsliwi
> w swojej pracy, dopóki nie zrozumieją, że to właśnie życie jest
> do niej dodatkiem a nie odrotnie.

Śmierdzi korporacją ;) Nie no, mimo że uwielbiam robić to co robię,
to jednak codziennie godzina 17 wyłączam w cholerę służbową komórkę
i do następnego dnia rano mam w nosie co się dzieje -- chyba, że
akurat jest sytuacja wyjątkowa i wiem że cośtam będzie trzeba robić.
Jeśli nie -- no to nie i tyle.

Zdania jestem dokładnie odwrotnego: praca jest po to, żeby sobie
urozmaicić życie. Natomiast o ile da się spokojnie żyć nie pracując
(i do tego dążę :>), o tyle nie wyobrażam sobie życia samą pracą.

> Do czasów rewolucji przemysłowej ludzi nie znali bo nie
> potrzebowali urlopów. Każdy znajdował dla siebie naturalny rytm
> pracy i odpoczynku.

To jest prawda, ludzie spokojnie odpoczywali sobie tego samego
dnia kiedy pracowali, i żyć się pewnie dawało. Tyle, że trochę
zmieniły się czasy od tego momentu ;) Mamy znacznie większe
stresy dnia codziennego do odreagowania, i na to już nie starcza
wieczór ze znajomymi czy popołudnie z rodziną. To działa jeszcze
przy pracy typowo fizycznej, na wsiach dalej tak czasami bywa.
W mieście jest to już mało wykonalne.


Kira