On Wed, 08 Mar 2006 02:14:55 +0100, "Immona" wrote:

>Wierze Ci, a z drugiej strony moje doswiadczenia odnosnie kandydatow -
>Polakow - ktorych rekrutowalam w UK sa takie, ze mnostwo pisalo maila/dzwonilo
>
>achowujac sie w sposob wysoce nieformalny - "czesc", "pozdro" "siema" itp.
>
>Gdyby oczekiwali od firmy zachowania niedostepnego, powinni sami tez wejsc w
>tryb oficjalnego dystansu. W watku na forum GW -
>http://forum.gazeta.pl/forum/72,2.html?f=23&w=37803
455 - ktos mowi o dokladnie
>tym samym problemie kumpelskiego podejscia i to w Polsce, wiec to nie wyglada
>na cos, czego sie nagle dostaje bedac za granica.
>Mam wiec wiarygodne dane o dwoch skrajnosciach i nie wiem, co o tym myslec.

Wydaje mi się że dzwoniący zachowywali się w sposób poprawny. Z tego
co pamiętam to szukałaś budowlańców, więc w moim odczuciu nieformalny
styl wypowiedzi był jak najbardziej na miejscu.
Wydaje mi się, że wynika to nie tyle z różnic językowych, ile z
aspektów kulturowych. W UK przecież też jest rozróżnienie na Pan i Ty.
Do kogoś kto wydaje Ci się być kimś, do kogo powinno odnieść się na
Pan, będzie używało się innego slownictwa (Sir/Lady, thank you zamiast
cheers, mate itp.), podobnie w oficjalnej korespondencji, spotkaniach
(np. "good morning" zamiast "hi"). Im niższy "poziom", czyli
budowlańcy, sprzedawcy (pracownicy fizyczni) tym bardziej naturalne
jest mówienie sobie po imieniu i nie wynika z braku szacunku*.
Jeśli chodzi o narodowość dzwoniących tzn. że wszyscy rozmówcy to
Polacy, to nie ma to decydującego znaczenia. Człowiek gdy się
zaaklimatyzuje w danym kraju, to po pewnym czasie przestaje zwracać
uwagę na narodowość rozmówcy, bo w tej całej mieszance nie ma to
większego sensu (pominę tu uprzedzenia i rasizm). Jeśli chodzi o język
polski, który był używany, to jest on tylko nośnikiem informacji -
gdybyście rozmawiali po angielsku, to nie sądzę byś mówiła "Good
afternoon" lub "thank you, Sir". Zresztą popatrz na agencje
pośrednictwa pracy dla mas - "rekruterzy" dzwoniąc mówią "Cześć
Tomas/Matt etc., tu Andrew z X Recruitment".

Żeby jeszcze bardziej to zobrazować - pomyśl o takiej sytuacji w
czasie której spotyka się grupa osób, w tym 2 Polaków. Polacy nie
powinni rozmawiać między sobą po polsku, ponieważ jest to w tym
momencie niegrzeczne, bo cała reszta rozmówców nie zna tego języka
(pomijam już że często, gęsto...). Wszyscy mówią po imieniu, zatem
naturalnym wydaje się, że rodacy też powinni. I w tym momencie ludzie
się rozchodzą i zostaje dwóch Polaków, którzy przechodzą na polski - i
co? Mają mówić teraz sobie na Pan/Pani tylko dlatego że zmienili
język? Zatem najprostsze jest mówienie zgodnie z panującymi w danej
grupie zwyczajami.

Analogicznie - w Polsce w niektórych firmach i korporacjach jest to
też przyjęte i uważam że dobrze. Rozwiązuje to szereg problemów - np.
związanych z komunikacją z cudzoziemcami (p. grupa osób), integracją
zespołu (zapobieżenie podziałom i tworzeniem się wyróżniających się
grup, których członkowie są ze sobą na "Ty"; trudności z integracją
nowych pracowników) i ciągłym zastanawianiem się z kim do diabła
jestem na Ty, a z kim na Pan.

--
pozdrawiam
Bremse

* co do szacunku to jak na początku mojego pobytu na Wyspach pewien
Anglik wytłumaczył mi z rozbrajającą szczerością -"Szacunek? W tym
kraju nikt, nikogo nie szanuje!" - coś w tym jest...