Jakub Lisowski napisał(a):
>>>> Bo _prawdziwa_ inteligencja w _pracy_ nie polega na sprawniejszym
>>>> rozwiązywaniu konkretnych problemów, ale właśnie na większej umiejętności
>>>> wtopienia się w układy i sprawnego rozpoznawania, z kim na co można sobie
>>>> pozwolić.
>>> To, co napisałeś, to jest kolejna patologia.
>> Nie, to normalna właściwość stosunków międzyludzkich.

> No sorry, ale "z kim na co można sobie pozwolić." z inteligencją ma
> niewiele wspólnego IMO, bardziej z chamstwem.
>
> Bo przecież sytuacja, gdy po jednym pracowniku jeździ się jak po łysej
> kobyle, bo on sobie daje jeździć, a po drugim nie, bo ten drugi
> powiedział, że jeżeli jeszcze raz coś takiego się zdarzy, to on po prostu
> poda sprawę do sądu, jest trochę niehalo.
Popatrz sam jakiego rodzaju stosunki przytaczasz: wykorzystywanie,
groźby. To są przecież sytuacje skrajne.

>> W relacjach interpersonalnych, a więc również w relacjach zawodowych,
>> istotną rolę odgrywa inteligencja emocjonalna, która nijak się ma do
>> tego, co określa się mianem IQ.
>
>> To ona określa nasze umiejetności osiągania sukcesów, w sensie:
>> planowania działań, przyjmowania porażek, doprowadzania rozpoczętych
>> spraw do końca.
>
> Tutaj bym nie przesadzał. Masz dodatkowo zdrowy rozsądek do planowania
> (tutaj nauczyłem się na przykład, że czas w którym mam coś zrobić to 4x
> to, co mi się wydaje i tak jest nabezpieczniej zaraportować), od
> przyjmowania porażek masz charakter, podobnie jak do doprowadzania
> rozpoczętych działań do końca.
No właśnie ten Twój zdrowy rozsądek i umiejętność radzenia sobie z
porażkami, wynika z Twojej inteligencji, nie mającej nic wspólnego z IQ.

> Ogólnie ile razy widziałem sformułowanie 'inteligencja emcojonalna' był
> to buzzword, który niewiele znaczył.
> Jest jeszcze empatia, charyzma i poziom bezczelności, i możliwe, że to
> wszystko zebrane do kupy można nazwać inteligencją emocjonalną, ale jak
> ją wtedy zmierzyć?
Nie mierzy się :) Chyba, że w codziennym życiu.

pozdrawiam
Maciek