W artykule <aqoeae$2i3$1@news.gazeta.pl> Monia napisał(a):
> moja sytuacja podobna jest do sytuacji Davida , i myje dosc powaznie zeby
> powr&ograve;cic do Polski . Nie zrozumie tego napewno nikt kt&ograve;ry poza
granicami
> Polski nie zyl przez kilka lat . Nigdy nie jest sie w domu ...Jests
> traktowany jak UFO ( Polacy nie sa zbyt mile widziani przynajmniej gdzie ja
> mieszkam ) , i nie ze wzgledu ze pochodza z kraju komunistycznego itd ale z
> powodu , ze wiekszosc ludzi uznaje nas za nierob&ograve;w , zlodzieji
,pijak&ograve;w ,
> prostytutki itd . Potrzebujesz conajmniej dwa razy tyle czasu zeby pokazac
> kim jestes naprawde w miejcu pracy . Mysle , ze z dobrymi pomyslami i z
> checia do pracy i doskonala znajomoscia jezyka obcego mozna zyc w Polsce
> bardzo dobrze . Ludzie , w POlsce nie ma rasizmu i to jest najwazniejsze .
> Zawsze narzekamy na miejsce w kt&ograve;rym zyjemy , wszysctie kraje swiata
> krytykuja polityke , ekonomie , lekarzy , prawnik&ograve;w wlasnego Kraju . Wraca
> sie do domu bo jest naszym domem i tylko w domu wybacz sie wszystko ( nawet
> narzekajac ).
> Popraw mnie jesli sie myle .

Hmmm... Masz dość typowe podejście emigranta, które rozumiem, niemniej to wcale nie
znaczy, że przestanę odradzać powrót.

Myślę, że wszystko zależy od tego, KIEDY się wyjechało z PL. Kolega, który rozpoczął
dyskusję, wyjechał (tak mi się wydaje) w wieku circa 10 lat. Polskę pamięta z
posterunków na rogatkach i zabaw z kolegami na podwórku - do tego zawsze się ma
sentyment, a jednak powrót bywa bolesny i bolesne jest rozminięcie się ze swoimi
oczekiwaniami. Dzieci dalej się bawią na podwórkach (to nic, że coraz częściej
'bejzbolami' ;), ale trzeba stanąć naprzeciwko zupełnie innych problemów. Tamten
kolega ze Szwecji jest już tam zasymilowany - mieszka dłuższy czas, skończył tam
studia, doskonale mówi po szwedzku - poza paszportem (?) i nazwiskiem nie jest
rozpoznawalny jako Polak (a jeśli jest blondynem, to w ogóle ;). Szwecja (i kilka
innych państw europejskich, chociaż nie jestem pewien, czy należy zaliczyć do nich
akurat Włochy, gdzie teraz jesteś...) to kraj o kulturze społecznej, którą osiągniemy
z Bożą pomocą za 50 lat. Powrót tutaj tylko po to, aby (przy dużej dawce szcześcia)
żyć na takim samym poziomie materialnym (co naprawdę nie jest łatwe), ale w kraju
ogarniętym korupcją, przestępczością, chamstwem, o kiepskich perspektywach
gospodarczych, posiadającym niewydolny i 'przeciekający' system socjalny, gdzie 1/3
społeczeństwa zajmuje się piciem jaboli, wychowywaniem stada dzieci, oglądaniem
telewizji i słuchaniem disco-polo i w zamian mieć tylko to, że ludzie dookoła mówią
po polsku (który to język zna się niegorzej niż szwedzki, bo tam się chodziło do
szkoły) - to IMHO nie ma żadnego sensu. Lepiej przyjechać sobie do Polski na urlop,
wynająć pokój u rolnika, popaść z nim krowy, zjeść domowego twarogu i... wrócić do
siebie, do normalnego państwa. No chyba, że bardzo bardzo chce się zbawiać Polskę,
ale tutaj od zbawiania jest już trzydzieści parę milionów ludzi, a i tak im nie
wychodzi.

Nie wiem, jak to jest we Włoszech - to państwo kojarzy mi się tylko z tym, że nie
chcę tam jeździć na wakacje. Może stamtąd warto wrócić, zwłaszcza, jeśli się tam nie
wrosło.

P.S. Ja mieszkam w Polsce i nie zamierzam z niej na razie wyjeżdżać - ale ja jestem
'stąd' - tutaj się uczę, pracuję, tutaj mam znajomych i znajomości, nie mam ochoty
zamieniać tego na walkę o jakąkolwiek pozycję społeczną gdzieś na obczyźnie -
natomiast jeśli ktoś już coś sobie gdzieś wywalczył, to powrót jest bez sensu.
--
Samotnik