Jotte; <cuoq1k$an$1@news.dialog.net.pl> :

> > ;) Nie zależą, ale szacunek i godność można szybko utracić nie mając
> > zatrudnienia i szans na jego znalezienie,
> Można, ale nie trzeba. Aha - wracając do źródła - ja pisałem o szacunku do
> siebie. To zupełnie coś innego niż "szacunek" od innych, szczególnie w
> kontekście statusu społecznego.

Ja też o tym myślę - o "szacunku do siebie". To jest jednostronne
spojrzenie, które determinuje ocenę zachowań innych i sytuacji wyłącznie
przez pryzmat własnego subiektywizmu i nazywa to "szacunkiem".

> > zwłaszcza jeżeli godność jest
> > przynależna statusowi zawodowemu, a bez niego się "ulatnia".
> Prawdziwa godność nie jest przynależna statusowi zawodowemu i nie ma z nim
> nic wspólnego. Dlatego sie nie "ulatnia".

Prawdziwa może nie [ulatnia się], choć też bym się do końca nie zgodził
- nawet przy prawdziwej zostają z czasem tylko jej elementy. Natomiast
nie mogę zakładać, że "godność" autora/ki [nie mam postu początkowego,
więc chwilowo będę uznaław, że to jest "on"] faktycznie istnieje -
równie dobrze jego "godność" może być formą negacji rzeczywistości i
odwołując się do niej tylko utwierdzasz go w przekonaniu o poprawności
jego postawy.

> No i się raczej nie dowiesz. Ani Ty, ani ja. Możemy więc albo przyjąć, że
> post girl zawiera prawdę i odpowiedzieć na jej(?) pytanie, albo w ogóle nie
> dywagować.

Prawdę zapewne zawiera - pytanie tylko czy całą.

> > I właśnie o to chodzi, że NAJPIERW, zanim zacznie oceniać szefa MUSI.
> Nie, nie musi. Widzi gbura i tyle.
> Zresztą i bez tego nie musi.

Czyli przedkładasz subiektywizm emocji nad obiektywizm opisu całej
sytuacji?

> >> Nie dla każdego te wartości są "jakiechś", zostało jeszcze nieco
> >> epigonów na wymarciu.
> > Odebrałem Twój post jak dawanie broni nieznajomemu, który twierdzi, że
> > chcą go zabić. Dałabyś? Pewnie nie.
> Nie myślmy schematami, bo wnioski będą schematyczne.

A można wyprowadzić inne?

> Co do Twojego przykładu, który wyciąłem, bo długi (ale go przeczytałem) -
> tysiąc innych, drugi tysiąc podobnych... Cóż z tego? Powiem tak - o wiele
> trudniej zatrzymać się na równi pochyłej, niż po prostu na nią nie wejść i
> nie zacząć się zsuwać.

Tyle, że w opisanym przypadku problemem nie było zsuwanie się po
pochylni, bo szef był względnie przewidywalny i wymagał tylko
dostosowania się do swoich oczekiwań i nie następowała ich eskalacja w
czasie. Dodam, że potrafił stanąć "okoniem" wiceprezesowi, jeżeli
widział, że czegoś nie da się zrobić "od ręki" [a mógł wyładować się na
pracowniku] lub doradzić przez osobę trzecią, żebym zamiast urlopu wziął
zwolnienie lekarskie [inna sprawa, że zabezpieczyłem odpowiednio
sytuację na czas mojego niebytu, a i zwolnienie było prawdziwe - na
zapalenie oskrzeli]. Tyle tylko, że ów szef musiał widzieć, że
pracownikowi się chce, a nie że staje okoniem we wszystkich sprawach.
Jeżeli autor rozpocznie regularną wojnę z szefem, to ten zacznie go
traktować jak wroga i dopiero wtedy zacznie się "zsuwanie po pochylni",
bo niezależnie od godności i szacunku to szef ma władzę w rękach.

Flyer
--
Szukam roboty - zdolny i chętny - Warszawa
http://plfoto.com/zdjecie.php?picture=403101