>> Każdy potrafi sprzedać, jeżeli po prostu uparcie to robi.
> No to mamy różne zdanie w tym temacie.

Dlaczego?

> Nie pisałem o kimś kto się męczy ze sprzedażą,

Ja też nie. Rzemiosło niekoniecznie musi być sztuką, żeby nie
męczyło.

> ale o kimś komu idzie to sprawnie jeżeli produkt i sposób
> sprzedaży mu/jej przypasuje.

Jasne - zawsze powinno się sprzedawać z przekonaniem. Ale co
innego sprzedaż bułek w piekarni, a co innego sprzedaż tam, gdzie
produkt nawet też dobry, ale nie z gatunku "muszę kupić". Twoje
określenie "sprawnie" pasuje zarówno do sprzedawcy typu
"rozmawiać z określoną liczbą klientów, żeby sprzedać plan" jak i
do artysty handlowca. Oba te "gatunki" potrafią sprzedać, w tym
siebie (łatwiej lub z większym wysiłkiem). Ale nie wierzę, że
handlowiec (raczej ekspedient/ka), który pyta się co napisać w LM
potrafi cokolwiek dobrze sprzedawać poza rzeczami codziennego
użytku.

>> :-))) ale się uśmiałem.
> Nie napisałem, że uważam się za handlowca :-)

To nie było złośliwe z mojej strony. Po prosty znam dużo
podobnych "wpadek", co opisałem.

>> Przyjęcie do pracy to również negocjacje, które Ty zawaliłeś
>> na całego (dałeś się podejść).
> Dlaczego tak uważasz? Za swoją pracę otrzymałem zapłatę, która
> była dla mnie satysfakcjonująca. To, że facet zostawił sobie
> dodatkowo mój pomysł, a nie mnie to już inna para kaloszy.

Czemu tak uważasz? On zarabia na Twoim pomyśle, a nie Ty, a po
jego przyswojeniu po prostu się Ciebie pozbył. Czyżby naprawdę
Cię to satysfakcjonowało?
Inna para kaloszy to fakt, że w zasadzie masz szczęście, że nie
musisz z kimś takim pracować.

> Co do moich negocjacji... nie uważam się za specjalistę. Mimo
> to stałą pracę znalazłem wysyłając w sumie może z 5 ofert, przy
> czym tylko o jedną posadę faktycznie się starałem i otrzymałem
> ją (jednak było w tym też trochę szczęścia). Nie wszystkie
> negocjacje kończą się tak jak tego chcę, ale suma sumarum nie
> mam raczej powodów do narzekań ;-)

Szczęście sprzyja tym, co na nie sobie zapracują ;).

--
M.