W wiadomości <news:eelcsb$8gj$1@inews.gazeta.pl>
Kira <c...@e...wytnij.pl> pisze:

> Jeśli komuś płacą 13.000 to znaczy że jego umiejętności są tych
> pieniędzy warte. A praca, za którą się je płaci, przeważnie jednak
> wymaga sporo zaangażowania i samodoskonalenia. Nie dziwi mnie więc
> że ktoś, komu 2 lata temu dali 13.000 i kto przez te 2 lata ciągle
> podnosił swoje kwalifikacje - jest poddenerwowany, że mimo tych
> 2 lat ich podnoszenia, wyceniany jest nadal na tą samą kwotę.

Bo może nadal tylko tyle warta jest jego praca.
Pracownika nie zawsze ocenia się na podstawie jego rosnących kwalifikacji
czy zaangażowaniu (bo to są jedynie puste słowa), lecz na
podstawie_wymiernych_efektów tegoż zaangażowania. Jeśli ktoś po latach pracy
jest w stanie zapewnić firmie obroty na tym samym poziomie, na którym
przynosił na początku swojej kariery, to z jakiej racji miałby zarabiać
wiecej, niż to, co na początku + wskaźnik inflacji? Że się angażował,
szkolił, denerwował? No dobra, ale ... czy to dało coś więcej, niż przedtem?
To tylko jeden z powodów, dla którego pensje mogą stać w miejscu przez
dłuższy czas.

Poza tym w omawianej tu sytuacji nikt bynajmniej nie jest wyceniany na tę
samą kwotę.
Kolega wspomniał coś o 4%, inny, że to i tak powyżej wskaźnika inflacji.
Ja rozumiem, że są ludzie, którzy jak dostaną palec, to chwilę później chcą
całą rękę i że apetyt rośnie w miarę jedzenia, ale narzekanie na 4% podwyżkę
przy kwocie 13 000 zł netto jest IMVHO bluźnierstwem.
Tym bardziej, że nic nie stoi na przedszkodzi, by zmienić firmę na taką,
która spełni oczekiwania.

--
Nixe