> Porównywanie pracy z
> kupowaniem jakiegokolwiek towaru jest bezsensowne.
Fakt - porównanie takie jest prymitywne i niecelne, ale jeśli już to po
prostu zatrudniający za 1000 zł kupi pracę na jakimś tam poziomie, a za 2000
mógłby mieć na lepszym. Sam decyduje. Za 300 zł ma buty, a za 50 - trampki.
A może tak: praca, a własciwie zwiazane z nią wynagrodzenie jest podstawą
zaspokojenia fizycznej strony istnienia. Można więc stwierdzić, że wszystko
co z nią związane to po prostu walka o byt, zatem - wszystkie chwyty
dozwolone bo chodzi o życie. Zatrudniający walczy o byt wykorzystując
pracownika, pracownik rżnie go na kasę jak może też walcząc o swój byt.
Stoją oni przecież na różnych szczeblach "drabiny pokarmowej" więc sytuacja
jest "czysta" w swej brutalnej bezwzględności.
Nietrudno się domyślić, co będzie jeśli ten sposób pojmowania stosunków
społecznych w sferze gospodarczej w pełni przeniesie się do innych dziedzin
(np. służby zdrowia, na co się coraz bardziej zanosi).

Jednymi z najgłupszych "argumentów" jakimi szermują ludzie intelektualnie
infantylni są np. sam zostań pracodawcą, albo: a ktoś ci każe tam pracować?
Łatwo obnażyć ich prymitywizm (sam zostań pracownikiem, a kazał ci ktoś
prowadzić działalność gosp.?).

Gospodarka nie dzieje się w próżni, lecz na gruncie określonych stosunków
społecznych.
Sądzę, że najlepszym środkiem do osiągnięcia właściwej proporcji pomiędzy
elementem ekonomicznym a społecznym są: odpowiednie prawo pracy (mamy nie
najgorsze, mogłoby być lepsze), prawo cywilne (na razie raczej kiepskie) i
ogół praw stymulujących procesy finansowo-gospodarcze (debilne podatki!
fatalne, głupie prawo!).
Ale to wszysko wymaga spełnienia jeszcze jednego warunku - odpowiedniego
poziomu świadomości obywateli (i tu się poddaję ;)) ).

--
Pozdrowienia
Jotte