>> Tylko pytanie kto na tym bardziej traci. Ty, poprzez dużą rotację, czy Ci
>> pracownicy, którzy zdobędą trochę doświadczenia i pójdą tam gdzie lepiej?
>
> To jest choroba polskiego biznesu: 1) paniczne podejscie do wydawania kasy
> 2) krotkofalowe myslenie. Nawet jesli nie chodzi o ludzi, tylko o maszyny
> czy oprogramowanie, to widzialam przypadki ( i to nie jako osoba probujaca
> dana rzecz komus sprzedac), gdzie byla dostepna inwestycja mogaca sie
> zwrocic po krotkim czasie i zaczac przynosic potem zyski i to nie na
> zasadzie "byc moze", jak np. reklama (ktorej skutecznosci nie da sie
> zmierzyc przed wyprobowaniem jej w realu), tylko w sposob wyliczalny i
> oparty na twardych faktach - ale dla firmy bylo nie do zniesienia, ze az
> tyle trzeba jednorazowo wydac i ta fobia przed wydaniem duzej sumy (ktora
> firma miala) byla nie do pokonania.

Nie nazwałbym tego chorobą. Przecież bardzo rzadko który z nas jest
pracodawcą w pełnym tego słowa znaczeniu. Ja również jestem pracownikiem,
który pracodawcą jest w imieniu władz firmy i mogę stwierdzić jedno: taka
sytuacja wynika w 100% ze sposobu rozliczania dyrektorów, przy czym nie
tylko merytorycznego rozliczania z wyników, ale też podejścia
psychologicznego.

Prościej mówiąc, fakt, ze coś jest dobre dla firmy (która jest niczym
więcej,
niż tylko papierowo-komputerowym zbiorem zapisów, rejestracji i numerów),
wcale się nie musi przekładać na bycie czymś dobrym dla kogokolwiek z
pracowników, w szczególności pracowników zaangażowanych w dany projekt.
Czyli "co mi z tego, że firma odniesie sukces, jeśli to nie będzie mój
sukces,
albo wręcz mnie dzięki temu sukcesowi już w tej firmie nie będzie" (zastąpi
mnie ktoś lepszy lub moje miejsce pracy straci uzasadnienie).