Dnia 17-02-2012 o 11:33:38 Wieslaw Bicz <o...@o...pl> napisał(a):

>> 1.A co jeśli ktoś pracuje z pasją, chce się w pracy realizować ale
>> zarazem oczekuje ponadprzeciętnego wynagrodzenia stosownie do
>> zaangażowania i kwalifikacji?
>>
>> Odnoszę wrażenie, że dla ciebie "pracujący z pasją" to w domyśle frajer,
>> któremu można płacić powiedzmy na poziomie średniej, bo możliwość
>> realizacji pasji zastępuje mu część wynagrodzenia,
>> a chłodny profesjonalista pracujący równie efektywnie oczekiwał by za
>> ponadprzeciętną pracę więcej niż przeciętnej pensji.
>
> Bardzo mylne wrażenie. Każdy pracodawca płaci tyle, na ile go stać. Nie
> płacimy ekstremalnie dużo, ale nie widzę w tym niczego specjalnego. Mało
> kto tak robi i mało kogo na to stać. Szczerze mówiąc ma to też bardzo
> rzadko sens. W zawodach twórczych jest absolutnie konieczne posiadanie
> pasji - zamiłowania do tego, co się robi. Nie ma czegoś takiego, jak
> chłodny profesjonalizm w tym względzie. To jest złudzenie. Są ludzie
> lepsi i gorsi, bardziej lub mniej zainteresowani tym, co robią,
> niektórzy są nawet bardzo dobrzy i pełni zapału, ale każdy wybitniejszy
> człowiek z reguły jest trudny w jakimś punkcie i ma swoje słabości. I
> każdy może szukać lepszego zajęcia. Jeśli oczekuje ponadprzeciętnego
> wynagrodzenia to musi szukać pracodawcy, który mu je zaoferuje. Z samej
> nazwy wynika już, że osiągnięcie takiego zarobku jest trudne, bo tylko
> niektórzy go dostają (inaczej nie byłoby to ponadprzeciętne
> wynagrodzenie).
>
> Nie ma czegoś takiego, jak "zastępowanie pasją części wynagrodzenia". To
> jakieś pokrętne spojrzenie na Świat. Każdy człowiek szuka pracy, która
> mu odpowiada. Jeśli ma jakąś pasję, to szuka możliwości jej realizacji.
> I oczywiście wszyscy cieszyliby się, gdyby mogli zarabiać dużo i
> realizować swoje pasje. W życiu niestety nie zawsze jest tak pięknie. I
> dlatego każdy musi dokonać jakiegoś wyboru. Nie wiem, gdzie tu miejsce
> na frajerstwo.
>
>
>>
>> 2. Gdy idzie o młodych ludzi oczekujących > niż twoje 2-4 tys. to
>> zorientuj się, ile ci ludzie dostają gdzie indziej np. w Krakowie w
>> różnych sabrach, motorolach, UBS-ach
>> Mam na myśli absolwentów porządnych państwowych uczelni, których
>> pracodawcy cenią, mimo iż nie umieją zaciskać skrętki, pracować w
>> warsztacie mechanicznym itp.
>
> Każdy ma prawo szukać pracy tam, gdzie mu to odpowiada. Duże zachodnie
> firmy płacą czasem więcej, mają też swoje wymagania. Nie każdego
> przyjmują i mają zupełnie inny tryb pracy. Każdy pracodawca ma prawo
> dobierać sobie ludzi, którzy pasują do jego celów i wyobrażeń, a
> pracownicy powinni szukać takich firm, w których praca im odpowiada.
>
> Wspomniane 2-4 tys. to są oczekiwania ludzi po studiach i z małym
> doświadczeniem (do 3 lat pracy). Nie są to zarobki oferowane przez nas
> wszystkim. Nie mam problemu z konkurencją ze strony dużych firm. Mam
> wrażenie, że one potrzebują innego typu ludzi. Dobrze znam takie firmy i
> ludzi w nich pracujących. W końcu większość projektów robimy dla dużych
> firm zagranicznych.
>
> Ale przyznam, że mam bardzo złe doświadczenia z ludźmi, których głównym
> celem są maksymalne zarobki. Trochę doświadczenia życiowego zebrałem i
> nauczyło mnie ono, że w przypadku ludzi, dla których głównym motywem
> działań jest pieniądz należy bardzo uważać. To dotyczy nie tylko
> pracowników.
>
> Idea "chłodnego profesjonalisty" oglądającego się tylko na pieniądze
> jest z mojego punktu widzenia śmieszna. Nie ma czegoś takiego. Poznałem
> bardzo wielu ludzi, kiepskich i bardzo dobrych fachowców, genialnych
> twórców, naprawdę niezłych specjalistów i powiem tylko tyle: Takie
> podejście do życia bardzo szybko kończy się źle. Ludzie z doświadczeniem
> życiowym - nawet ci bardzo pokręceni - nigdy nie oceniają pracy, której
> się podejmują tylko na podstawie zarobków. I tylko wyjątkowo uznani
> fachowcy mogą często stawiać żądania. I to z reguły tylko wtedy, kiedy
> akurat jest koniunktura na to, co robią.
>
> Ta idea to jest coś spotykanego wśród napalonych młodzieńców polskich,
> którzy wyobrażają sobie, że jak skończyli jakieś studia i trochę
> popracowali to już powinni być "noszeni na rękach". Tylko niestety
> doświadczenie życiowe nie potwierdza ich wyobrażeń. Ale każdemu
> oczywiście chętnie życzę wielu sukcesów i ponadprzeciętnych zarobków. I
> to takich, które będą trwały przez długi czas. I oczywiście mało stresu
> w pracy.
>
Wszystko pieknie i ladnie napisane. Jednakze w polskich warunkach takich
pasjonatow omija sie szerokim lukiem (prosze przetestowac, rozsylajac cv i
wpisujac ze jest sie pasjonatem). To nie dawne czasy. Teraz liczy sie nie
pasja i duza wiedza, a papierek i podstawowa wiedza oraz jak najnizsze
wynagrodzenie. Mozna byc glabem, ale wystarczy papierek i jakas podstawowa
akademicka wiedza, czesto zupelnie oderwana od praktycznej. Nie ma sie
papierka, wtedy mozna sie realizowac we wlasnym zakresie i walczyc z chora
biurwokracja w PL (czyt. zalozyc swoja dz. gosp.). Wazne, zeby pracownik
zrobil jakas podstawowa czynnosc i chcial pracowac za jak najnizsza stawke
(to naprawde zrozumiale). Jesli jednak juz takiemu pasjonatowi uda sie
gdzies zaczepic, to pracodawca wysysa go do ostatniej kropli mozliwosci
(chyba ze to stanowisko managerskie - wtedy to manager wysysa szefa jak
moze ;-) ). Nie twierdze, ze u Ciebie tak jest,ale tak jest w zdecydowanej
wiekszosci polskich firm. Na szczescie sa dziedziny, w ktorych trzeba miec
odpowiednie uprawnienia jak np. elektryka, bo w przeciwnym wypadku taki
przykladowy elektronik musialby tez byc odpowiedzialny za sprawna
elektrycznosc w zakladzie...

Niedawno nawet spotkalem sie z takim chciejstwem, ze pracodawca (firma
podobna do Twojej, ktora niedawno przejeli Japonczycy) zazyczyl sobie
japonskiego u pracownikow. Jak firma byla garazowa, to nawet sam szef nie
znal angielskiego, a mimo to udawalo mu sie sprzedawac swoje produkty na
calym swiecie. Teraz jak juz kadra managerska sie troche rozrosla, to i
nadgorliwosc i chciejstwo polskiego pracodawcy znacznie wzrosly.

Poza tym, by miec jakas pasje, potrzeba na to pieniedzy. Elektronika tania
nie jest. Lepsza lutownica potrafi kosztowac min. kilka stowek, nie liczac
innych przydatnych urzadzen, jak mierniki, oscyloskopy itd., ktore
potrafia kosztowac nawet i kilkanascie tys. O specyficznych scalakach
nawet nie wspominam. Gdzie zatem zdobyc odpowiednie doswiadczenie bedac
kiepsko oplacanym pasjonatem?! A gdzie zycie? Zatem albo szuka sie pracy
dajacej satysfakcjonujace wynagrodzenie, by moc w garazu pasjonowac sie
drogimi zabawkami, albo swoja pasje chce sie zrealizowac u takiego
pracodawcy jak Twoja firma, ktora da mu odpowiednie narzedzia. Zgadzam sie
jednak z tym, ze nalezy placic w zaleznosci od zaangazowania, przydatnosci
i doswiadczenia. Nie zgodze sie, ze sama pasja czlowiek zyje. Z reszta
kiedys ta pasja moze sie znudzic. Wiecznym pasjonatem w jednej dziedzinie
nie mozna byc cale zycie, bo to grozi Noblem, albo zebractwem. Totez
wspomniany Niemiec dobrze zrobil, ze przeszedl do SAP, bo tam bedzie mial
spora gorke pieniedzy, przy okazji bedzie mogl kontynuowac w domowym
zaciszu swoja pasje, a jednoczesnie bedzie mogl spelnic sie w czyms innym,
jak tylko w elektronice/fizyce. Czesto dochodzi tez wypalenie zawodowe,
badz ludzka typowa chec polepszenia swojego bytu (wieksze mieszkanie,
lepszy samochod, wycieczki po swiecie itd). Totez bylbym za tym, by takich
ludzi z pasja naprawde doceniac (premie, dodatkowy urlop itp) a reszte
pseudofachowcow zaganiac do sciery, badz gonic do konkurencji. No chyba,
ze firma ma odpowiednie zasoby, by i w tych ludziach znalezc odpowiednie
pasje i ich odpowiednio motywowac do przekwalifikowania sie. Na to
jednakze potrzeba czasu i pieniedzy. I przede wszystkim checi u pracodawcy.

--
Polska - jak mi kupisz spodnie, zrobie ci loda.
Chiny - jak mi kupisz loda, zrobie ci spodnie.