Użytkownik "Tomasz Brzeziński" <s...@p...onet.pl> napisał w wiadomości
news:cmroef$i0a$1@news.onet.pl...

> Tylko zupełnie nie rozumiem, dlaczego po przejściu do pytań zadawanych
przez
> kandydata z reguły zapada cisza, ew. padają pytania o pieniądze.
Może faktycznie nic innego ich nie interesuje? Albo kasa interesuje ich tak
bardzo, że o co inne boją się spytać?

> Ale to chyba oczywiste, nieprawdaż? A raczej - każdy jest tak traktowany,
> jak się szanuje.
Otóż to! Tylko co innego wiedzieć, a co innego realizować.

> Oczywiście, jest jeszcze kwestia tego, że obecnie na rynku pracy
przeciętny
> człowiek jej poszukujący jest w dużo słabszej pozycji niż przeciętny
> pracodawca. Ale i tak moim zdaniem opłaca się szanowac samego siebie.
No i tu docieramy do potrzeby zdefiniowania pojęcia i granic szacunku do
siebie (czy - jeśli wolisz - poczucia honoru, godności osobistej). Jak
brzmiałaby taka definicja, żeby każdy się z nią zgodził? Ewidente upodlenie
lub groteskowe kabotyństwo rozpozna każdy(?), ale gdzie są granice?
Ja nie wiem, ja to tylko czuję.

> Choć
> dystans też trzeba mieć i rozumieć drugą stronę.
Byle z wzajemnością...

> A ja jakoś mam dziwne wrażenie, że Ciebie bym momentalnie zaklasyfikował
> podczas rozmowy jako osobnika, który uważa, że pracodawca i pracownik
stoją
> po przeciwnych stronach barykady i trzeba pilnowac, żeby ten drugi się nie
> przedarł ;>
Cóż, to wrażenie jest dowodem, że nie należy pochopnie ulegać wrażeniom,
szczególnie przez internet ;))
Faktem jest, iż na podstawie moich doświadczeń gadki o rodzinnej atmosferze
i familijnych stosunkach między szefostwem a pracownikami wkładam między
bajki. Z drugiej strony, pomimo obserwowania licznych przykładów patologii
tych stosunków, nie generalizuję.
Pracodawca (jeśli już używać tego terminu w obiegowym znaczeniu) i pracownik
mają z natury sprzeczne interesy: pokaż mi pracodawcę, który nie chciałby
aby świadczono mu pracę darmo, lub pracownika nie chcącego wynagrodzenia za
nic? ;)
Mimo to nie uważam, żeby _musieli_ stawać po przeciwnej stronie barykady,
ani że ta barykada w ogóle jest potrzebna (chociaż może być). Po prostu mogą
spotkać się w obszarze wspólnych interesów, zobowiązani rodzajem
dżentelmeńskiej umowy (nie mylić z umową o pracę ;)). To się jednak nie
stanie w próżni i jest tym łatwiejsze, im większa równowaga panuje pomiędzy
popytem na pracę a jej podażą.
Tak czy inaczej IMO więcej zależy od "pracodawcy", jako strony ekonomicznie
silniejszej.

--
Pozdrawiam
Jotte