> nie za nic. Kosztem moich dzieci. A dzieci są dla mnie najważniejsze, więc
> idąc do pracy chcę mieć pewność, że to dla ich dobra. A nie można
> powiedzieć, że stanie przy garach przez 12 lub więcej godzin to szczyt
> marzeń, bo ani ja nie będę zadowolona, ani dzieci bo nie będę miała dla
> nich
> prawie wcale czasu...
> więc nie za nic...

Nie zrozumiałaś mnie. Mi nie chodzilo o kwestię poświęcenia wobec Twoich
dzieci. Mi chodziło o kwestię poświęcenia wobec pracodawcy, u którego
mogłabyś (i powinnaś) zacząć na szeregowym stanowisku, po czym piąć się po
szczeblach kariery.

Ale tutaj wszystko zależy właśnie od poświęcenia. Jak oczekujesz, że po 8,
czy nawet 12 godzinach będziesz sobie jakby nigdy nic zmykać do domu, to
daleko się nie wespniesz.