> mądrze obserwujmy rzeczywistość i rozsądnie ważmy argumenty.
> Bądźmy ludźmi po prostu.

mnie w sumie wkurza, jak sobie policzę ile kasy przeznaczam na coś co nie
zdaje egazminu.
Ogólnie, nazwijmy to Państwo. W tym jest służba zdrowia, szkolnictwo,
ratownictowo wszelkiej masci itd itp. A przy tym ile kasy idzie w "czynnik
socjalny", ot chociażby dofinansowanie gałęzi gospodarki która się same
utrzymać nie chcą lub nie potrafią.

Jest w sumie różnica między podejściem szwedzkim a amerykańskim. tak
powiedzmy spolaryzuję.
szwecja - kraj z tak rozbuchanym socjalem, a jakoś wszystkich na bardzo
wiele stać. stany - niewielki, jeżeli nie znikomy socjal a jak ktos chce i
potrafi, to żyje normalnie (czytaj - pracuje i ma na życie).
Przez X lat zarabiam kupe kasy. Z jakiś powodów ląduję na bezrobociu. I
socjal mi pomoże? nic. Wręcz uważam, że jest nieopłacalne się rejestrować
jako bezrobotny. Służba zdrowia? za 300 - 400 zł na kwartał w prywatnym
lecznictwie mam wszystko oprócz stomatologii (wliczając ew. szpital).
Szkoła - jak nie zapłacę to nie będę się miał jak rozwijać. I nie chcę żeby
mi ktoś coś dawał, wolę zarobić na wszystko sam. Nawet na czarno.

I to tak w małym skrócie - nie mamy jasnej sytuacji w kraju. Bo jak mamy być
socjalni, to opodatkujmy się wszystcy na 50% jak w szwecji, wle miejmy też z
tego wyraźne profity. Albo ukróćmy jak najbardziej fiskalizm i pozwólmy żeby
każdy mógł jak najpełniej SAM decydować na co wyda kasę. Czy na
ubezpieczenie - np. od utraty pracy - czy na np. konsumpcję.