Pozwolę sobie zacytować:
(...)"do roku 1990 pracownicy zarabiali więcej, niż wytwarzali. W
szczytowym okresie ,,Solidarności", gdy wypłacano tzw. wałęsówki,
stosunek przeciętnego wynagrodzenia netto do Produktu Krajowego Brutto
na mieszkańca wynosił 153 proc., co powodowało inflację. Potem wskaźnik
ten spadał, aby w 2002 r. osiągnąć 79,9 proc., co oznacza, że mamy
20-procentową stopę wyzysku. W miarę jak rośnie dochód narodowy, maleje
udział płac w tym dochodzie. Ci, którzy pracują, wytwarzają dochód i
zamiast się bogacić, biednieją.

Biednieją tak bardzo, że nie tylko płaca minimalna, ale nawet
przeciętna płaca nie wystarcza na utrzymanie rodziny. Według danych
Instytutu Pracy i Spraw Socjalnych w 2004 r. minimum socjalne, czyli
minimalny koszt utrzymania 4-osobowej rodziny, wynosiło 2364 zł,
podczas gdy płaca przeciętna - 1562 zł - stanowiła zaledwie 66,1 proc.
tej kwoty. Na utrzymanie rodziny stać więc tylko najlepiej
zarabiających albo rodziny, w których pracują dwie osoby. Aż 85 proc.
pracowników najemnych nie ma dochodu wystarczającego na utrzymanie
4-osobowej rodziny na poziomie minimum socjalnego.

Wysokie wynagrodzenie zapewniające dostatni poziom życia i pozwalające
na pewne oszczędności ma w Polsce zaledwie 6 proc. zatrudnionych. Prof.
Jacukowicz zauważa w swym raporcie, że fakt, iż wynagrodzenie w Polsce
nie zawsze wystarcza na własne utrzymanie samego pracownika, oznacza
niedostosowanie do zasad obowiązujących w Unii Europejskiej.

W krajach UE, zgodnie z zaleceniami Międzynarodowej Organizacji Pracy,
płaca minimalna osiąga co najmniej 50 proc. płacy przeciętnej. U nas
tylko 34 proc. Mimo że płaca ta utrzymuje się na niezmiennie zaniżonym
poziomie, liczba osób, które ją pobierają, rośnie zamiast maleć.

Niskie płace zaczęły u nas pełnić bardziej funkcję zasiłku niż
rzeczywistego wynagrodzenia za pracę. Pracownicy nie są dopuszczeni do
udziału w wypracowanych przez siebie zyskach. Wysoki poziom bezrobocia
każe im się godzić na przyjmowanie płacy, która nie wystarcza na
utrzymanie rodziny. I nie wynika to z tego, że kraj jest biedny, tylko
ze zbyt dużych rozpiętości dochodowych, które nie uwzględniają wysiłku,
wydajności, kwalifikacji, lecz siłę przetargową pracownika na rynku
pracy, jego pozycję w hierarchii społecznej.

Niesprawiedliwego podziału dochodu narodowego nie koryguje system
podatkowy, gdyż dochody przekraczające 250 proc. przeciętnej płacy są
zwolnione z obciążeń składką ubezpieczeniową. Rezultat jest taki, że
ktoś zarabiający 3000 zł brutto dostaje na rękę 67,7 proc. tej kwoty,
podczas gdy zarabiający 30 000 zł brutto - 65,9 proc. wynagrodzenia, i
to pomimo że podlega wyższej stawce podatkowej. Przy zachowaniu
przywilejów składkowych najwyżej zarabiających wprowadzenie podatku
liniowego oznaczałoby nie tylko likwidację progresji - wyższy podatek
od wyższych zarobków, ale wręcz zmniejszanie się obciążeń płac w miarę
ich wzrostu, co już jest krzyczącą niesprawiedliwością.

Kiedyś na mszy słynący z antysocjalistycznych poglądów kardynał
Wyszyński powiedział wiernym: Uczą was za darmo, leczą was za darmo,
pracować będziecie też za darmo. Socjalizm obalono, za wszystko już się
płaci, a pracujemy prawie za darmo."

pozdrawiam i zapraszam do dyskusji: czyja jest Polska?

camel